De film heeft een heel erg aparte opbouw, maar is zeker niet traag. Het eerste gedeelte is een soort (sociaal-kritische) komedie vol humor en sterke zwarte komedie. Halverwege keert de film van komedie naar een thriller, misschien zelfs een vorm van horror, op het moment dat het steeds duidelijker wordt in hoeverre het gezin van Kim Ki-taek daadwerkelijk de levens van anderen verwoest met hun acties.
De eerste helft van de film is een keihard kritiek (maar op een komische wijze) op hoe de armen van Zuid-Korea moeten leven en hoe weinig de rijken weten of geven om de plight van arme mensen. Terwijl de arme familie alles op alles doet om ook maar de illusie te hebben om in die situatie te leven. Dit leidt tot een hele hoop bizarre en hilarische situaties die doen denken aan klassieke heist- of spionagefilms. Bong Joon-ho zelf heeft gezegd dat hij voor bepaalde situaties in de film geïnspireerd was door de Mission Impossible films.
De tweede helft, zodra het derde gezin wordt onthuld, pivot de film hard naar een andere kant, omdat het opeens het gedrag van de arme familie in een totaal ander licht zet. Waar in het begin van de film je nog lachte om de hijinks van Ki-taek en zijn familie, is dit waar de pijnlijke waarheid van dit soort situaties naar boven komt. De hele film zat al een undercurrent van 'maar wat gebeurd er met de mensen die Ki-taek en zijn familie uit de dienst van de rijken stoten?' en hier wordt de kijker (en de familie) er keihard mee geconfronteerd.
De tweede helft zou absoluut niet werken zonder de eerste helft. Het is allemaal perfect vormgegeven. De verandering in de focus van het plot, terwijl de hoofdthesis over sociale onderklassen en de strijd om een (imaginair) hoger niveau in de samenleving te bereiken ongeroerd blijft, is één van de meest geniale dingen die ik dit jaar in een film gezien heb.
En het einde... volgens mij heb je hier ook gemist waar dit om ging. Weer, het is belangrijk om door te hebben dat deze film één groot kritiek is op sociale constructen van arm en rijk. Het einde is een pure fantasie. De zoon ziet dat zijn vader nu de rol op zich heeft genomen van de man van de oude housekeeper, opgejaagd door de hogere klasse heeft zijn gedrag ertoe geleid dat hij als een soort onmens (een parasiet) moet leven van het bestaan van anderen.
De zoon fantaseert over dat hij in de toekomst zoveel geld zal hebben dat hij dit huis zal kopen en zijn vader zal bevrijden. De fantasie van de familie om een hogere klasse te bereiken is er nog steeds, maar wij als kijker (en de zoon ook) weten dat dit een compleet onhaalbaar doel is voor de situatie waarin hij verkeerd. De film maakt het meer dan duidelijk dat de arme familie nooit zo rijk zal worden als de rijke familie, de zoon zal nooit in staat zijn om zijn vader weer te zien (de film zegt zelfs letterlijk 'maak nooit plannen, want ze lopen nooit hoe je hoopt'), maar hij blijft de fantasie houden dat het hem misschien ooit zou kunnen lukken.
Het is een prachtig, tragisch einde voor een prachtige film. Op een manier deed het einde mij ook heel erg denken aan Bong Joon-ho's andere film Snowpiercer, wat ook een ogenschijnlijk hoopvol einde heeft ondanks het feit dat je als kijker eigenlijk ook wel weet dat het loze hoop is, maar ergens is de hoop toch wel mooi.