Eh, okay. Ik kan wel even mijn gedachten over de film op een rijtje zetten.
The Matrix Resurrections
Het is niet zo zeldzaam in de huidige filmindustrie om een vervolg te zien op een geliefde IP uit het verleden. Nostalgie is de motor waarop Hollywood tegenwoordig draait. Alleen al in 2021 had je films als Spider-Man No Way Home, een hele film gebouwt op nostalgie voor de Sam Raimi films (en een beetje de Webb films), Ghostbusters Afterlife, een lofzang aan Ghostbusters nostalgie, het tweede deel in die Halloween revival trilogie en de Space Jam sequel voor de weirdos die denken dat Space Jam een goede film is die nostalgische waarde heeft en letterlijk een hele film volpropte met nostalgische referenties naar Warner Bros properties uit het verleden.
The Matrix Resurrections had makkelijk zo'n film kunnen zijn, die makkelijk casht op een bestaande IP, overal nutteloze fanservice in verwerkt en uiteindelijk een zielloze ervaring is in vergelijking met het origineel. Echter, koos Warner Bros voor de andere optie. Lana Wachowski ging weer met de film aan de haal en maakte er een film van die 100% haar film is en eigenlijk direct een dikke middelvinger opsteekt naar Warner Bros (in een zeldzame directe call-out) en andere filmbedrijven die zinloos vervolg na vervolg blijven pushen.
"Maar dat doet The Matrix Resurrections ook!" zie ik je al woest typen en ja, het is natuurlijk waar dat The Matrix Resurrections Trinity en Neo terugbrengt en ook Morpheus en Smith weer van de partij zijn, gespeeld door nieuwe acteurs, maar de manier waarop The Matrix Resurrections dit doet is niet om nostalgie op te wekken, niet om de fanboys tevreden te houden, maar om juist een antithese te vormen ten opzichte van de oorspronkelijke Matrix films. If anything, is The Matrix Resurrections een reflectie van Lana op de elementen die haar jongere jaren vormde en hoe ze nu, met meer levenservaring op deze elementen terugkijkt.
Ik zie online, en ook hier, bijvoorbeeld een hoop kritiek op het feit dat er minder actie in The Matrix Resurrections zit en dat de actie die er is minder goed geschoten is en yada yada. En een deel hiervan is waarschijnlijk omdat cinematograaf Bill Pope, die de eerste drie films deed, niet hieraan verbonden is en vanuit dat punt snap ik het kritiek. Echter, een deel hiervan is ook omdat Lana gewoonweg niet geïnteresseerd leek in het maken van weer een actiefilm waarbij geweld de oplossing is. De eerste Matrix films deden alles via geweld (of in de worden van de eerste film: "Guns, lots of guns"). In tegenstelling daarmee hebben Neo en Trinity in Matrix Resurrections nooit een pistool in hun hand en lossen ze eigenlijk al hun problemen op niet door geweld, maar door hun krachten die ontstaan zijn uit de liefde voor elkaar (een belangrijk element in de gehele franchise dat vreemd genoeg door een hoop filmbro's vergeten wordt). Het is een prachtige reflectie terug op een filmserie door een regisseur die het duidelijk gehad heeft met het geweld van het verleden en alternatieve manieren van problem solving probeert te vinden.
Wat dat betreft is een groot deel van de film gericht op het recontextualiseren en het weer toe-eigenen van The Matrix franchise door Lana. The Matrix trilogie was voor Lana en Lilly altijd een diep persoonlijke serie films, zeker in acht genomen het feit dat het eigenlijk één grote allegorie voor de trans ervaring is, en zeker de afgelopen jaren hebben we veel gezien hoe de thema's en ideeën in de Matrix overgenomen zijn door wappies en extreem rechtse sukkels. Roepen dat iemand "Red pilled" is, is een soort rallying cry geworden voor neo Nazi's en deze film zegt eigenlijk letterlijk tegen die mensen en de mensen die The Matrix als slechts een "coole" actiefilm zien: "Fuck you, dit is ons ding en wij doen hiermee wat wij willen." En ja, ik ben niet verbaasd dat dit in het verkeerde keelgat van sommige Matrix fans (of: "fans") schiet, maar hey, deze film is niet voor jullie gemaakt en dat is okay. Het is allereerst een film die Lana heeft gemaakt omdat zij voelde dat ze deze film wilde maken (voor meer context, zie hier:
linkje) en hij is expliciet niet gemaakt om fans van het origineel blij te maken.
Maar dit alles betekent natuurlijk niet dat The Matrix Resurrections per se een goede film is en ik heb zeker ook mankementen met de film. Zo vind ik sommige effecten in de film ontzettend lelijk, voel je Bill Pope's afwezigheid in de paar actiescènes die dit heeft, had Smith's terugkeer beter uitgevoerd kunnen zijn (hoewel ik thematisch gezien geen enkel probleem heb met dat hij terug is) en had ik ook kunnen doen zonder de flashbacks. Maar al deze punten zijn naar mijn mening totaal onbelangrijk in het totaalplaatje. De film draait namelijk niet om deze zaken. In de kern is The Matrix Resurrections een high sci-fi liefdesverhaal dat als een perfecte afsluiter van The Matrix franchise geldt en een reflectie biedt op de franchise zelf en Hollywood in het algemeen. En bovenal een film is die, op dezelfde manier als de oorspronkelijke trilogie, een diep persoonlijke kijk is in de creatieve geest van één van de meest unieke stemmen in de filmwereld en ik ben blij dat Lana deze kans heeft gekregen.
4/5